Idealny nauczyciel wspomagający – czyli jaki?

Nauczyciel wspomagający powinien być osobą kontaktową, która wzbudza zaufanie, ma zmysł obserwacji i potrafi słuchać, gdy ktoś się do niego zwraca. Powinien być także osobą cierpliwą i wyrozumiałą, mieć szacunek do drugiego człowieka i zrozumienie dla jego niedoskonałości.

W pracy z uczniami niepełnosprawnymi bardzo często te cechy będą się okazywały nieocenioną pomocą, gdyż dzieci niepełnosprawne w procesie zdobywania wiedzy borykają się z wieloma trudnościami oraz własnymi ograniczeniami i bardzo różnie na nie reagują: płaczem, histerią, złością, agresją. Z każdą z tych reakcji nauczyciel wspomagający powinien sobie poradzić zarówno podczas indywidualnej pracy z uczniem, jak i podczas pracy z całym zespołem klasowym i to w taki sposób, żeby nie przeszkadzać pozostałym uczniom.

Bardzo pomocnymi cechami charakteru w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi jest także kreatywność i pomysłowość, które są nieocenione zarówno na etapie przygotowania do zajęć, jak i podczas ich realizacji. Przygotowanie do zajęć i prowadzenie lekcji z dziećmi niepełnosprawnymi wymaga bowiem stosowania urozmaiconych pomocy dydaktycznych oraz metod i form pracy.

Równie przydatny w pracy pedagoga wspomagającego jest zmysł obserwacji i kompetencje diagnostyczne, które pozwalają rozpoznać możliwości, potrzeby, talenty i ograniczenia uczniów, zauważyć, jakie są ich wzajemne relacje panujące w grupie rówieśniczej i odnaleźć najskuteczniejsze metody pracy.

Praca z dzieckiem niepełnosprawnym powinna uwzględniać skłonności typowe dla takich dzieci, a mianowicie unikanie większych grup rówieśniczych, ograniczanie kontaktów do pojedynczych osób w swoim wieku, co powoduje skłonności do alienowania się z zespołu klasowego z powodu lęku przed tak dużą grupą. Jednocześnie często mają skłonność do uzależniania się od osób dorosłych poprzez wchodzenie w bardzo bliskie relacje. To nie jest dla nich dobre, bo celem pracy jest integracja z zespołem klasowym, grupą rówieśniczą. Dobrze jest mieć na uwadze tego typu niebezpieczeństwo w pracy z uczniami posiadającymi orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Podczas wielu godzin wspólnej pracy, zainteresowania osobą dziecka, życzliwością ze strony nauczyciela, jest bardzo prawdopodobne, że uczeń zacznie traktować go jako osobę bliską, której można zaufać i czuć się przy niej bezpiecznie. Zatem lepiej niż z rówieśnikami, którzy są nieprzewidywalni, bezpośredni i potrafią zranić słowem. To duże wyzwanie dla nauczyciela, by nie pozwolić dziecku na przekroczenie granicy pomiędzy zaufaniem a uzależnieniem. Nauczyciel nie może się stać dla dziecka substytutem relacji rówieśniczej.

Małgorzata Celuch – ekspert portalu

ARTYKUŁ PARTNERSKI – WSPÓŁPRACA REKLAMOWA

Promocja portalu ePedagogika.pl